این نشست با حضور احمد کچه‌چیان(طراح صحنه)،‌ آنکیدو دارش(آهنگساز) و محسن رستگار، نازگل نادریان، بهار کاتوزی و مهرداد ایرانمنش بازیگران این نمایش برگزار شد.
محسن رستگار(بازیگر نقش رومئوی مدرن) در خصوص نمایش"الکترا" و"رومئو و ژولیت" گفت:«در این نمایش نوع رسیدن به نقش‌های‌مان مثل یک پازل بود که آرام آرام آن را کامل کردیم و هیچ چیز به صورت منفک در کنار کار قرار نگرفت و کاملاً به صورت تجربی عمل شد. اما فاصله زمانی 10 دقیقه‌ای بین د

پیمان شیخی:
نشست سایت ایران تئاتر با اعضای گروه نمایش"الکترا" و"رومئو و ژولیت" به کارگردانی کیومرث مرادی در تالار سایه مجموعه تئاترشهر برگزار شد.
به گزارش سایت ایران تئاتر، این نشست با حضور احمد کچه‌چیان(طراح صحنه)،‌ آنکیدو دارش(آهنگساز) و محسن رستگار، نازگل نادریان، بهار کاتوزی و مهرداد ایرانمنش بازیگران این نمایش برگزار شد.
در ابتدای نشست احمد کچه‌چیان طراح صحنه نمایش"الکترا" درباره فعالیتش در این بخش گفت:«من سعی کردم با کمترین اِلمان، تعریف جدیدی از فضا بسازم. به این صورت که در دو اثر نمایشی که با فاصله زمانی 10 دقیقه اجرا می‌شوند، قطعاً این انتظار وجود ندارد که تغییرات عمده‌ای در طراحی صحنه و دکور آن صورت گیرد. به نظر من این طراحی صحنه در نمایش"الکترا" کاملاً جوابگو است، اما در مورد نمایش"رومئو و ژولیت" با توجه به زمان کوتاهی که در اختیار داشتیم، این امکان وجود نداشت که طراحی صحنه را جا به جا کنیم؛ به همین دلیل باید با کمترین اِلمان، تعریف جدیدی از فضا می‌ساختیم. به این ترتیب با رنگ بندی که در صحنه‌های"رومئو و ژولیت" مدرن رخ می‌دهد، این اقدام شده است. مثل وجود کنسروهای سر میز تا ساعت بالای سر نوازنده ویلون سل که در صحنه حضور دارد. رنگ بندی میز و... که همگی فضا را به اندازه کافی تعریف می‌کند. در واقع احتیاجی به اِلمان اضافه‌تر نبود. در جشنواره سینایا نیز طراحی صحنه نمایش‌های شرکت کننده بدون اِلمان و صحنه خالی یا چند آکساسوار اجرا شد که البته به ذات این جشنواره بازمی‌گشت؛ چرا که به خاطر زمان کم به محض خالی شدن سالن، گروه نمایش بعدی در آن مستقر می‌شدند.»
وی در پاسخ به این که چرا در ایران تغییر خاصی در طراحی صحنه به وجود نیامده است، اظهار کرد:«به دلیل این که وقتی به ایران بازگشتیم، کارها تغییر نکرد و اصلاً قصد و زمان تغییر نیز نداشتیم.»
این طراح صحنه در خصوص مقایسه طراحی صحنه این دو نمایش با آثار شرکت کننده جشنواره تئاتر سینایا گفت:«اظهار نظر من در این خصوص شاید چندان جالب نباشد، ولی اتفاقی که برای من مشهود بود متفاوت بودن طراحی صحنه این دو نمایش بود. به این معنی که هر کدام از اجراهای این دو نمایش مبتنی بر فضا بود و این فضای طراحی در فضای بازیگری، کارگردانی، نور و... در یک راستا حرکت می‌کرد. تمام تلاش ما این بود که یک فضای مشترک به وجود بیاید و تمام اتفاقی که در طراحی صحنه برای من وجود داشت، رفتن به سمت این ماجرا بود که چنین فضایی را بتوانیم بسازیم. در ادامه این میزگرد محسن رستگار به عنوان یکی از از بازیگران نمایش‌های"الکترا" و"رومئو و ژولیت" گفت:«از تجربیاتی که حضور در جشنواره"سینایا" برای من به همراه داشت، این بود که به نوعی نگرش شرکت کنندگان را بسنجیم. این که شرکت کنندگان در این جشنواره از لحاظ آکادمیک بسیار قوی‌ بودند؛ یعنی در بدن، بیان و اصول اولیه که به صورت آکادمیک برای یک بازیگر تعریف می‌شود، بسیار قدرتمند بودند و در صحبت‌هایی که با آن‌ها داشتیم، متوجه شدیم که تقریباً روزانه دو تا سه ساعت تمرینات بازیگری انجام می‌دهند. این در حالی است که ما به دلیل محدودیت پلاتوها و کلاس‌های‌مان و یا این که اصلاً موقعیتی به دانشجویان داده نمی‌شود، از چنین امکاناتی برخودار نیستم.»
وی در ادامه افزود:«چیزی که برای من جالب بود این که متوجه شدم در کشور ما دانشجویان در هر رشته‌ای خیلی زود وارد محیط حرفه‌ای می‌شوند؛ در حالی که دانشجویان جشنواره سینایا شاید اصلاً در کارنامه خود کار حرفه‌ای نداشتند و با استفاده از اتودهای کلاسی‌شان در این جشنواره حضور می‌یافتند. من در آن جا به لحاظ بازیگری شاهد شاخصه‌های بازیگری نبودم، ولی همگی آن‌ها دارای پتانسیل‌های خوبی بودند و به خوبی نیز هدایت شده بودند.»
محسن رستگار(بازیگر نقش رومئوی مدرن) در خصوص نمایش"الکترا" و"رومئو و ژولیت" گفت:«در این نمایش نوع رسیدن به نقش‌های‌مان مثل یک پازل بود که آرام آرام آن را کامل کردیم و هیچ چیز به صورت منفک در کنار کار قرار نگرفت و کاملاً به صورت تجربی عمل شد. اما فاصله زمانی 10 دقیقه‌ای بین دو نمایش برای من فرصتی را به وجود آورد که بتوانم فضای نمایش"الکترا" را ترک کنم و به فضای نمایش"رومئو و ژولیت" وارد شوم که ته مایه‌های زندگی امروزی دارد. نمایش"الکترا" کاری کاملاً متکی بر تمرکز است و صد در صد باید از انرژی و تمرکز استفاده کرد که همین امر فشار زیادی به بازیگر وارد می‌کند.»
نازگل نادریان(بازیگر نقش ژولیت مدرن و مادر الکتر) نیز در ادامه میزگرد گفت:«مراحل مختلف بازی این دو نمایش همگی در اتودهای نمایش به دست آمد و تمرینات تمرکزی که قبل از کار انجام می‌دادیم، موجب می‌شد که انرژی بازیگران، طراح صحنه، آهنگساز و کارگردان نمایش با یکدیگر همسو شود و به فضای مورد نظر برسیم. در مورد تجربیات شرکت در جشنواره تئاتر سینایای رومانی نیز باید بگویم که برای من بسیار مهم بود که عکس العمل تماشاگرانی را که شاید با ما هیچ وجه تشابهی نداشتند، ببنیم. حضور در این نمایش برایم تجربه خوبی به همراه داشت؛ چرا که به من کمک کرد بتوانم خیلی سریع به تمرکزی برسم که در نمایش"الکترا" یک نقش را بازی کنم و ظرف 10 دقیقه همه چیز را از ذهنم پاک کم و برای بازی در نمایش"رومئو و ژولیت" به تمرکز دیگری برسم که هم سخت و هم شیرین بود، بهار کاتوزی(بازیگر نقش ژولیت و الکترا) نیز در ادامه با اشاره به استقبال تماشاگران رومانی از نمایش گفت:«در جشنواره سینایای رومانی خلق فضای جدیدی که در این نمایش صورت گرفته بود، باعث شد تماشاگران ارتباط خوبی با نمایش برقرار کنند.»
وی در ادامه افزود:«این کار به چند دلیل از جمله کارگردانیِ درست مورد اقبال عموم قرار گرفت. کیومرث مرادی حتی پشت صحنه این کار را نیز کارگردان کرد. از روابط عمومی نمایش گرفته تا تبلیغات و... در وحله بعدی تمامی اعضای گروه با یکدلی کنار یکدیگر قرارگرفتند که با این دو نمایش تجربه‌ای جدید داشته باشند. حاصل آن هم تمرکز، فضای جدید و یک اتفاق تازه برای خودمان بود که پس از آن شاهد عکس العمل تماشاگر بودیم. ‌ما خیلی خالصانه و صادقانه هر چیز که از این نمایش داشتیم و هر تجربه‌ای را که از جشنواره سینایا کسب کردیم، جمع کردیم و روی سن حاضر شدیم. بنابراین تمامی این عوامل باعث شد تماشاگران از این نمایش استقبال کنند.»
مهرداد ایرانمنش(بازیگر نقش رومئو) در ادامه میزگرد گفت:«چنین حرکتی که کیومرث مرادی با استفاده از بازیگران جوان و اعتماد به یک گروه نمایشی جوان انجام داد، حرکتی بسیار مطلوب است.»
آنکیدو دارش آهنگساز نمایش"الکترا" و"رومئو و ژولیت" در پایان میزگرد با بیان این که کلیت کار تئاتر محصول کاری گروهی است، گفت:«اصولاً در تئاتر به عنوان آهنگساز سعی می‌کنم سر تمرینات حضور داشته باشم و اتود بزنم تا نتیجه مطلوب و نهایی حاصل شود.»
در نمایش"الکترا" به ویلون سل احتیاج بود؛ چرا که سازی است که قابلیت فضاسازی دارد و در این دو نمایش نیز نیازمند آن بودیم. البته در نمایش"رومئو و ژولیت" تصمیم بر یک نوع موسیقی تکرار و ترجیحاً زنده بود که در راستای شکل گیری فضای اثر به وجود آمد.»